Pada bulan Jamadilawal 483 H/Julai 1091 TM, Al-Ghazali dijemput oleh Nizam Al-Mulk untuk menjadi seorang profesor perundangan di Nizamiyah Baghdad, sebuah institusi pengajian tinggi yang terulung pada zaman itu. Maktab tersebut bermatlamat untuk melatih sarjana-sarjana bersedia berdepan dengan dakyah agama daripada kekhalifahan Fatimiyah, dan pelantikan Al-Ghazali merupakan sebahagian dalam matlamat tersebut.[2]

Kitab ini adalah sebahagian daripada empat karya pengajian agama yang beliau tulis semasa bertugas sebagai seorang profesor. Kitab pertama yang beliau karang ialah sebuah rumusan tujuan falsafah berjudul Maqāṣid Al-Falāsifah (مقاصد الفلاسفة‎, Matlamat Ahli Falsafah), yang menerangkan ajaran falsafah Ibnu Sina.[1] Dalamnya, Al-Ghazali menyatakan bahawa kitab ini adalah kitab pengantar kepada Tahāfut Al-Falasifah, dan beliau juga menyatakan bahawa seorang individu harus fasih dalam fahaman suatu falsafah sebelum melulu menolak idea-idea mereka. Tahāfut Al-Falasifah ialah kitab kedua dalam siri ini. Karya yang ketiga berjudul Mi‘yar Al-‘Ilm fī Fan Al-Mantiq (معيار العلم في فن المنطق, Piawaian Pengetahuan dalam Seni Bahas Akal) ialah kitab pengantar tentang logika Ibnu Sina yang Imam Al-Ghazali masukkan sebagai teks tambahan untuk Tahāfut Al-Falāsifah. Dan yang terakhir berjudul Al-Iqtiṣad fil-I‘tiqād (الاقتصاد في الاعتقاد, Kesederhanaan dalam Kepercayaan) ialah sebuah kitab berkenaan pegangan Asy'ariyah, dan ialah susulan kepada Tahāfut Al-Falāsifah yang merupakan perbahasan lawan beliau terhadap falsafah alam mujarad mereka.[2]

Karya bersiri ini menjelaskan yang Al-Ghazali tidak menolak suluruh sains falsafah seperti ramai sarjana sangkakan. Al-Ghazali menyatakan bahawa beliau tidak mendapati sebarang masalah dalam cabang-cabang falsafah lain seperti fizik, logik, astronomi atau matematik, cuma beliau menyangkal falsafah metafizik kerana menggunakan logik, yang tidak dapat mencerap sesuatu yang abstrak.[2]